Dlaczego regularna Msza święta ma znaczenie bardziej, niż się wydaje

W rozmowach przy kawie często słyszę, że „Bóg jest wszędzie, więc nie muszę chodzić do kościoła”. Niby racja, ale skoro Stwórca jest wszechobecny, to również w Michałowie, podczas niedzielnej Eucharystii, czeka na ciebie z tym samym entuzjazmem, z jakim spotykał uczniów nad Jeziorem Galilejskim. Liturgia nie jest wymysłem duchownych, lecz odpowiedzią na ludzką potrzebę bycia we wspólnocie. Jezus świadomie wybrał chleb i wino, czyli symbole codzienności. Tym samym zaprosił nas, by codzienność stała się miejscem spotkania z Bożą łaską.

Regularne uczestnictwo w niedzielnej Mszy to coś więcej niż obowiązek. To rytuał, który porządkuje tydzień. Daje punkt odniesienia, pozwala złapać oddech i przypomnieć sobie, że wartość człowieka nie mierzy się liczbą zrealizowanych „to‑do” na liście. Eucharystia uczy wdzięczności. Słuchając słowa Bożego, konfrontujemy własne schematy myślenia z perspektywą Boga. Wielu parafian przyznaje, że dopiero w ławkach kościoła zrozumieli, dlaczego przebaczenie przynosi ulgę. Nie chodzi tu o uszczęśliwienie drugiej strony, lecz o zdjęcie ciężaru, który sami dźwigamy.

Można by pomyśleć, że Msza to rezerwuar pięknych, ale niepraktycznych gestów. Tymczasem wymagają one dyscypliny. Trzeba wstać w niedzielny poranek, mimo że sobota przeciągnęła się do późna. Trzeba wysłuchać czytań, nawet jeśli ich kontekst historyczny brzmi obco. Trzeba klęknąć, choćby kolana bolały. Ten wysiłek kształtuje charakter. W czasach, gdy aplikacje mają zaspokajać każdą zachciankę w dwóch kliknięciach, chwila skupienia w kamiennych murach kościoła jest aktem sprzeciwu wobec kultury natychmiastowości.

Co jeśli zaniedbamy ten rytuał? Puste ławki oznaczają pustkę w sercach. Wspólnota bez Eucharystii prędzej czy później rozpada się na grupy interesów. Straci kompas, którym jest Ewangelia celebrowana przy ołtarzu. Gdy Msza przestaje być centrum, łatwo zastąpić ją zamiennikami: powierzchowną duchowością, która unika trudnych pytań, albo hedonizmem podszytym lękiem przed przemijaniem. Dlatego Kościół, od czasów apostolskich, zbiera się „na łamanie chleba” – bo tam, w pamięci o Ofierze Chrystusa, odnajduje swoją tożsamość.

Jeżeli czujesz się zmęczony, zagubiony lub po prostu od dawna nie przekraczałeś progu naszej świątyni, daj sobie szansę. Przyjdź w niedzielę o 8:00, 10:00 lub 11:30. Usiądź z tyłu, bez presji. Posłuchaj słów, które nie straciły aktualności. Możliwe, że wyjdziesz zaskoczony tym, jak bardzo Bóg potrafi mówić w prostych znakach.